Vanavond wordt de hoogmis van de trance blues opgedragen in de Rotonde van de Botanique door de grootmeester in eigen persoon, de Londonse multi-instrumentalist Duke Garwood. De geheimzinnige en hypnotiserende muzikale sfeer die hij kan scheppen met zijn raspende stemgeluid en roestige, bedwelmende gitaarklanken is met niets of niemand te vergelijken. Zijn schitterende nieuwe album “Rogues Gospel” is hier nog maar eens getuige van en dompelt je onvermijdelijk onder in een magische sfeer die wel uit de buik van een voodoo priester gebaard lijkt te zijn. De repetitieve en alternatieve ritmes op Duke’s gitaar en de geheimzinnig duistere beats van drummer Paul May en bassist John J. Presley worden vanavond extra omringd door de wervelende keyboard tonen van Aldo Struyf, rechterhand van wijlen Mark Lanegan. Ook Duke Garwood was beste maatjes met de Prince of Darkness en nam er twee schitterende albums mee op, “Black Pudding” en “With Animals”. Niet voor niets was Garwood één van Lanegan’s meest favoriete gitaristen, want niemand kan beter zulk een donker, swampie atmosfeer scheppen dan de Duke himself, dat mogen we ook vanavond aan den lijve ondervinden. 

Het is de getalenteerde Limburger Caspar Auwerkerken die de debatten mag openen met zijn aangrijpende stem en minimalistische, melancholische, low core gekleurde songs, enkel begeleid op subtiel getokkelde elektrische gitaar noten. Caspar mag vandaag niet enkel zijn rode loper uitrollen zoals zoveel hem voorafgaande sterren, hij mag zich ook al artist in residence noemen in Het Depot in Leuven en de Muziekgieterij in Maastricht, waar hij al de Jan Mans award in ontvangst mocht nemen voor zijn passie, toewijding en volharding. Ook op Radio 1 en zeker in het radioprogramma Duyster past hij perfect in het plaatje en schoort hij hoge toppen. Zijn eerste single “Hyacinth” klinkt al bekend in de oren en leunt aan bij het beste werk van treurwilg Robin Proper Sheppard van Sophia. We mogen vanavond zelfs een live première beleven met zijn nieuwe aangrijpende single “The Hunter”, geïnspireerd door een schilderij van een jachttafereel. We kijken al uit naar een eerste full album, maar eerst gaat Caspar zijn studies voltooien. Morgen heeft hij trouwens examen, maar als zijn studies even succesvol zijn als zijn muziek, mag dat geen enkel probleem veroorzaken.

Het is met enig gemompel dat Duke Garwood zich achter de zijn micro schaart. Er is blijkbaar van alles misgelopen vandaag, dat is duidelijk. Wat is een raadsel, maar het drukt duidelijk een stempel op de start van de set, waar hij bijna binnensmonds en onverstaanbaar zingt en er nog aan toe voegt dat hij bovendien in alle hectiek zijn saxofoon thuis heeft vergeten. Het schitterende “Maharaja Blues” uit zijn nieuwe album, draait hierdoor buiten het dreunende, dance macabre ritme en de spookie spinsels op keyboard van Aldo Struyf, wat de mist in. Twee nummer verder pakt hij ons echter al in met een zweverig hypnotische tokkel in “Blue”  en trippen we verder in “Cold Blooded”, waar een nieuwe Mark Lanegan geboren lijkt te zijn, net als in “Heavy Love”, uit het gelijknamige album, een verslavende ode aan de liefde. Natuurlijk mag een ode aan zijn dierbare overleden vriend niet ontbreken en “Lion Ice” sleept zich treurend verder als in een treurende begrafenisstoet. 

“Rogues Gospel” werd in volledige isolatie opgenomen tijdens een alles beheersende hittegolf in 2020 en niet alleen dat. Ook het schitterende album “The Bliss Of Myth” dat hij samen met zijn ouwe getrouwe drummer Paul May opnam zag er het daglicht en het op snaredrum schuifelende en precies onder de hitte kreunende en bevende gitaarnoten “Love Burns” vormt één van de meest bedwelmende songs van de avond. We houden van de “woobely sound” zoals Garwood grappend zijn trillende tremolo noten noemt en ook het psychedelisch funky titelnummer van het nieuwe album “Rouges Gospel” mag hiervan genieten. De reguliere set wordt heerlijk afgesloten met een bezwerende versie van “Sometimes” waar de afro percussie en een op donkere distortion  kreunende gitaar als een mantra rond de kerkerstem van Duke Garwood zweven.

Duke Garwood blijft een unieke beleving en belevenis met zijn unieke, experimentele trance blues die diep onder je huid kruipt. De wat haperende start van dit fenomeen nemen we er maar al te graag bij.

Yvo Zels